Toonbeeld maakt kennis met SVRZ Ter Schorre
Vanuit Toonbeeld spraken we een tijdje geleden uitvoerig met Esther Grim, dagbestedingsbegeleider in SVRZ Ter Schorre. Zij spreekt met een groot hart en een even zo grote glimlach over de bewoners voor wie ze zorgt. Ze leidde ons rond in de groepswoningen voor mensen met dementie op jonge leeftijd. Daar wonen momenteel enkele bewoners die een verleden in of met muziek hebben. De vraag van Esther was of Toonbeeld iets voor SVRZ kon betekenen. Wij hadden het gevoel van wel.

Het eerste resultaat van de samenwerking
Maandagmiddag 14 april kon ik daar het eerste resultaat van bewonderen. Zangeres Sandra, die haar sporen meer dan verdiend heeft in de regio Zeeuws-Vlaanderen, kwam samen met gitarist Ray naar Ter Schorre. Vooraf waren ze al samen in de Spotify-lijst gedoken die de bewoners zelf hadden samengesteld. Want mensen met dementie op jonge leeftijd houden van een heel ander repertoire dan mensen die op latere leeftijd aan deze ziekte lijden.

Zangeres Sandra laat bewoners zingen en dansen
Sandra begint altijd een beetje te stralen als ze zingt, en dat deed ze vanmiddag nog net een beetje meer. Waarschijnlijk doordat de jonge vrouw vooraan in haar rolstoel alles woord voor woord met haar meezong en zo zichtbaar genoot van dit moment. Of omdat een van de bewoners gewoonweg niet op zijn stoel kon blijven zitten en iedere gelegenheid aangreep om een dansje te doen. Er werd gezongen, er werd gedanst, er werd gelachen en er werd vergeten. Vergeten is helaas een woord met een zeer dubbele lading voor deze doelgroep, maar vandaag werd voor heel even vergeten hoe zwaar het leven soms kan zijn als je aan deze akelige ziekte lijdt. Heel even was er een uurtje lucht en licht. Samen zingen, beseffen dat je brein nog vol zit met liedteksten waar je zonder moeite weer bij kunt. Daar waar zoveel andere dingen zo verschrikkelijk ver weggestopt zitten.

Bereikbaar
"Mag ik dan bij jou?”, hoorde ik Sandra aan iedere bewoner zingend vragen terwijl ze even bij ieder van hen ging zitten. Ze voelden zich allemaal even gezien en gehoord. Je voelde hoe het in de ruimte hing, bijna letterlijk tastbaar. Het onbereikbare was ineens weer bereikbaar. Het personeel lachte, danste en zong net zo hard mee. En voor heel even was iedereen in deze ruimte hetzelfde.

In mijn geheugen gegrift 
Cultuurparticipatie: een moeilijk woord voor iets wat het leven soms net iets makkelijker en aangenamer maakt. Ik werd in ieder geval heel erg geraakt en gelukkig door wat ik daar vanmiddag zag gebeuren. De beste beelden staan in mijn geheugen gegrift en kan ik hier niet delen. Want dat deze mensen kwetsbaar zijn begrijpt iedereen vast wel. Die glimlach, een traan, de blikken die elkaar kruisen staan op mijn eigen inwendige filmrol en ik denk dat ze me nog wel een tijdje bij zullen blijven.

Esther, dank voor jouw tomeloze inzet om het dagelijks leven van deze mensen zo waardevol in te vullen. Sandra en Ray, dank voor dit prachtige cadeautje van vandaag!